Ik zet mijn onzekerheid even op het balkon’, vertelt ze al lopend in VR

Het was de derde keer dat ik Marieke (27 jaar) zag. De Emotiekamer vandaag. En dat terwijl Marieke eigenlijk niet zo goed wist wat ze precies voelde. 

‘Ik vind het wel een beetje spannend vandaag, zei ze bij binnenkomst. 

‘Wat goed dat je dat benoemt’, zeg ik. ‘Wat maakt dat je het spannend vindt?’.  

‘We gaan de Emotiekamer doen toch? Ik praat eigenlijk nooit over gevoel’, zegt ze een beetje nonchalant terwijl ze naar beneden kijkt. ‘En eigenlijk weet ik ook niet zo goed wat ik allemaal voel. Ik ben nooit eerder bij een coach of psycholoog geweest ofzo.’ 

Ik probeer Marieke gerust te stellen. ‘Weet je wat het fijne is? Vanuit de toekomst kijken we hoe emoties jou kunnen helpen en sterker kunnen maken. Dat is een toekomstgerichte manier van het leren omgaan met emoties, in plaats van diep te graven in het verleden en belemmeringen.’ 

Ik zie haar ontdooien. ‘Ga maar even lekker ontspannen in je stoel zitten, haal een aantal keer diep adem. Ik neem je stap-voor-stap mee in deze sessie.’ 

Marieke is net afgestudeerd en werkt sinds kort in de consultancy-branche. ‘Een keiharde sector soms’, vertelde ze mij toen we vorige keer de Loopbaankamer deden. Tijdens die sessie ontdekte ze dat haar huidige baan logisch volgt op haar Universitaire opleiding en aansluit bij verwachtingen vanuit haar omgeving. Het is niet de baan waar zij op ‘aan’ gaat, energie van krijgt en bij haar talenten en ambities past – ofwel bij de beelden in haar Toekomstkamer. We gaan hier vandaag verder op in. 

‘Welk beeld uit jouw Toekomstkamer staat voor hoe jij je in de toekomst wilt voelen? Voor welk gevoel staat dat beeld?’, vraag ik. 

Ze wijst met haar controller het eerder uitgekozen plaatje aan waar je iemand creatief met haar handen aan het werk ziet. ‘Dit plaatje geeft mij een gevoel van geluk en vrijheid.’ Ik noteer de kompaswoorden op notities in de kamer. 

Als ze de notities bij de beelden heeft gehangen vraag ik verder. 

‘Wat is een moment geweest de afgelopen maanden dat je je minder goed voelde?’ 

Marieke is stil. Ik zie haar slikken.  

‘Het raakt je, klopt dat?’, zeg ik na een tijdje. ‘Wat gebeurt er met je?’ 

‘Het komt opeens even binnen. Nu ik in mijn eigen toekomst sta en zie waar ik eigenlijk het meest blij van word, denk ik: ‘Waar ben ik nu precies bang voor? Waarom durf ik niet gewoon te solliciteren op een andere functie? De rol die ik nu heb past helemaal niet zo bij mij.’ 

‘Soms zou ik willen dat ik mijn onzekerheid hierover even opzij kan zetten en gewoon de stap durf te wagen.’ 

‘Zullen we deze dan maar even letterlijk opzij zetten?’, zeg ik en vraag haar de bril weer even af te zetten zodat we samen een beeld voor onzekerheid kunnen zoeken.  

‘Aan welk beeld denk jij bij ‘onzekerheid’? Hoe voelt dit voor jou en hoe zou je dit visualiseren?’ 

‘Alsof ik maar een héél klein poppetje ben in een hele grote wereld’, antwoordt ze. Daar zoeken we een beeld bij.  

In VR maakt ze het beeld op mijn verzoek eerst zo groot als het soms voor haar is. En dat is groot. Zo groot dat ze de andere mooie beelden er niet meer door ziet. Na een aantal oefeningen met het emotiebeeld vraag ik Marieke welke plaats ze de onzekerheid in haar Toekomstkamer wil geven.  

‘Ik zet mijn onzekerheid even op het balkon’, zegt ze terwijl ze het beeld met een klein iemand in een grote wereld naast de zitzakken op het terras zet. Als ze het beeld van de belemmerende emotie heeft neergezet, loopt ze er met haar avatar weer vandaan.  

‘Zo, dat voelt goed’, zegt ze met een zucht. ‘Ik kan soms zo vastzitten in onzekerheid en zorgen, maar dat is ook iets waar ik mijzelf weer uit kan halen en afstand van kan nemen zie ik nu. Daar ga ik mee oefenen. Fijn om het zo visueel te maken, want eigenlijk stop ik dit gevoel altijd weg.’ 

‘Wat heb je mooie stappen gezet Marieke’, zeg ik. ‘Zullen we samen even kijken naar dingen die kunnen helpen om uit deze negatieve spiraal te komen op zo’n moment?’ 

‘Dat lijkt me fijn’, zegt ze. ‘Maar één ding weet ik in ieder geval al wel. Ik ga deze week ook even mijn onzekerheid ‘op het balkon’ zetten en het gesprek aan met mijn werkgever. Over mogelijkheden in de toekomst binnen mijn functie, die meer aansluiten bij het beeld waar ik zo blij van word. Ik heb ten slotte zelf de regie.’