Het was bijna een jaar geleden. Of ze nog een keer langs mocht komen. En zo stond ze tegenover me in de gang, inmiddels net 16 en een kop groter dan ik.

‘Hoi’ zei ze met een stralende lach op haar gezicht.

‘Ha Elin’ zei ik, wat fijn je te zien.

In een flits dacht ik terug aan onze eerste ontmoeting. Direct popte het beeld op dat ik niet snel vergeet. Haar lange tengere lichaam voorovergebogen, haar stem zacht en haar gezicht verscholen achter de grote capuchon van haar zwarte hoodie. Verstopt in haar eigen veilige, maar ook eenzame, cocon.

Nu, driekwartjaar later, knipper ik een paar keer extra. Ik herken haar bijna niet meer terug. Rechtopstaand en met een open blik contact zoekend.

‘Wat fijn om je te zien Elin. We zitten boven, ik stel je even voor aan een andere VRandercoach die er vandaag ook is.’

Ze maakt een praatje en oogt ontspannen. Het ontroert me om haar zo te zien. Haar moeder, de school en begeleiders, iedereen probeerde een ingang bij Elin vinden maar zij had de deuren gesloten.

Door niet te beginnen over wat er allemaal was gebeurd, hoe het was gelopen, ook niet over de problemen en over haar gedrag, maar door haar mee te nemen naar haar toekomst en beelden te vinden waarmee ze kon verwoorden hoe ze zich graag wíl voelen, deed ze zelf de luiken weer open en zette ze binnen een dag na onze eerste sessie letterlijk weer stappen naar buiten en richting haar toekomst.

‘Heb je een nieuwe bril?’ Ze wijst naar de VR-bril die aan de lader klaarligt.

‘Ja klopt. Ben er super blij mee. Je mag hem zo op.’

Niet zo lang geleden associeerde ik VR vooral met schietspelletjes en gamers. Inmiddels weet ik beter. De mogelijkheden in VR zijn eindeloos, vooral omdat je geprikkeld wordt om te zien, voelen en ervaren.

Als Elin de bril op heeft en weer in haar Toekomstkamer is, is het stil.

‘Hoe is het om weer in je kamer te zijn?’

‘Fijn’, zegt ze. ‘De plaatjes kloppen nog steeds.’

‘Als je zo rondkijkt, wil je me dan eens vertellen wat er is gelukt?’

Ze is stil en draait met haar draaistoel rond om alles in haar virtuele Toekomstkamer te kunnen zien.

Ik hoor een diepe zucht en zie aan de haar gezicht dat mijn vraag haar raakt.

‘Alles is gelukt’, zegt ze met een bescheiden stem.

‘Alles is gelukt?’, herhaal ik vragend.

‘Ja eigenlijk wel. Alles wat hier aan deze kant hangt is gelukt.’

Ze vertelt terwijl ze met de bril op zit dat ze nog steeds 20 uur in de supermarkt werkt, inmiddels met haar moeder naar de internationale dressuurwedstrijd is geweest die heel groot in haar kamer hangt én dat ze stageloopt bij een dierenkliniek waar ze haar gevraagd hebben om te blijven tijdens de MBO-opleiding waarmee ze over een paar maanden gaat starten.

Terwijl ze het opnoemt krullen haar mondhoeken omhoog en voel ik haar blijdschap door de VR-bril heen.

‘Jeetje Elin, wat fijn. En wat ben ik ongelofelijk trots op je.’

Ze straalt en lacht voluit.

‘Een jaar geleden had ik dit echt nooit gedacht.’

‘En mijn moeder trouwens ook niet, hahaha. Al zei ze wel steeds dat ik een baantje moest zoeken.’

‘Hoe komt het dat het allemaal is gelukt, denk je?’, vraag ik haar.

‘Ik heb het toen in VR zelf gezien’ zegt ze.

‘Wat heb je gezien?’

‘Nou, wat ik wil. Iedereen zei wel dat ik een baantje moest zoeken en weer naar school moest, maar toen ik die dressuurwedstrijd in mijn kamer zag voelde ik zelf de motivatie om een baantje te zoeken want dat wilde ik echt heel graag. En na die VR-sessie over studiekeuze wist ik dat ik de opleiding dierenverzorging wil doen, terwijl ik daarvoor echt niet wist wat ik wilde.’

‘Wil je me opnieuw weer even cijfers geven Elin?’

Ik vraag haar net als in alle eerdere sessies weer cijfers te geven voor hoe helder haar toekomstbeeld is, hoe blij ze ervan wordt, hoeveel vertrouwen ze erin heeft, hoeveel invloed ze voelt en hoeveel energie ze heeft. Met een grote lach op haar gezicht scoort ze alles tussen de acht en negen.

‘En als ik toegelaten word tot de BBL dan is het een negen-en-een-half’ voegt ze grappend toe.

‘Het was eerst lager, toch?’, vraagt ze.

‘Ja dat klopt’ reageer ik met een glimlach in mijn stem. Ik pak haar eerdere cijfers erbij.

‘Je gaf je toekomstbeeld destijds het cijfer anderhalf en vertrouwen, invloed en energie allemaal een twee-en-een-half.’

‘Oh haha. Ja, ik dacht toen echt dat het niet goed kwam met mijn leven’, spreekt ze voor het eerst hardop uit.

‘Dit gaan we vieren’ zeg ik trots en ik bestel in VR een virtuele taart en twee cappuccino. Daarna starten we met de Relatiekamer, want vandaag duiken we zoals je gevraagd had in het thema Vriendschappen en relaties.’